Mnie też nie zachwycił, co mnie właśnie dziwi, widzę, że podobnie jak ciebie. Ma wszystko co trzeba ten film, jest świetnie rozpisany fabularnie, rewelacyjne charaktery, ma muzykę i taka i taką - ale czegoś nie ma, i trudno wybadać co. Wydaje mi się, że szwankuje protagonista. Rola jest zagrana tak, że nie można mieć zarzutu, Duris jest z jednej strony fajowy i z drugiej jest w nim napięcie: to aktor fotogeniczny, ma charyzmę, dobrze zresztą pasuje do roli, bo przecież jest utożsamiany z bardzo "muzycznymi" filmami Gatlifa - ale chyba jest nie tak poprowadzona ta postać przez reżysera, jak mogłoby to zaowocować większym wrażeniem. Nie jest nieprzewidywalny chyba na początku, dobrze może byłoby się go przestraszyć. On nie jest ZŁY. Zresztą może też to wina montażu - jest zasada decorum, bo opowiadane to to jest tak, jak wygląda psychika bohatera: chaotycznie - ale przez to trudno się wczuć. Ty masz rację,ten film jakby nie ma oddechu, a mieć powinien - w tych miejscach w których jest sztuka. A on jest filmem: opowiadać opowiadać opowiadać przedstawić, raz raz raz lecimy dalej, siedzi i gra i dalej lecimy.
poza tym nie wierzyłem w to, co było pokazane - pod względem prawdopodobieństwa coś tu nie g r a ł o. Co to było: film o "jak stać się wybitnym muzykiem w miesiąc"? po 10 latach?? Muzycy pospadali z krzeseł ze śmiechu.

Masz rację. Mnie też jakoś trudno w to wszystko było uwierzyć, ale z trochę innego powodu. Z jakiegoś powodu poszczególne elementy filmu, historii, bohaterów ze sobą mnie współgrały. Wszystkiego było albo za dużo albo za mało, w każdym razie zabrakło harmonii. Detale same w sobie często zapadają w pamięć, nie całość. Brakuje zamknięcia, brakuje właśnie oddechu.